Venus wordt regelmatig het zusje van de aarde genoemd. De planeet is namelijk iets kleiner dan onze planeet en heeft een dik wolkendek. Toch hebben we niet veel foto’s van het oppervlak van Venus. Hoe komt dat?
Venus is een andere planeet dan de aarde en Mars. De planeet is een onherbergzame planeet met een oppervlaktetemperatuur van 465 graden Celsius. Ooit was Venus mogelijk een leefbare planeet – compleet met oceaan en een aardachtig klimaat – maar op en bepaald moment transformeerde ons tweelingzusje in de zure broeikas die het vandaag de dag is. De luchtdruk is negentig keer hoger dan de aarde en het regent er zwavelzuur. Absoluut geen prettig oord voor robots.
In de jaren zestig en zeventig richtten de Amerikanen hun pijlen op Mars, dus besloot de Sovjet-Unie om koers te zetten naar die andere nabije planeet: Venus. Het Veneraprogramma werd opgezet en in een periode van twintig jaar leverde dit diverse primeurs op, zoals de eerste harde landing op een andere planeet dan de aarde (Venera 3 in 1966), de eerste metingen van een buitenaardse atmosfeer (Venera 4 in 1967) en de eerste geslaagde landing op een andere planeet (Venera 7 in 1970).
De Russen merkten al snel dat Venus een oververhitte snelkookpan was. Verschillende landers werden namelijk verpletterd door de luchtdruk. Toch slaagden de Russen er in om sommige landers heelhuids op het oppervlak te laten landen. Dit leverde de onderstaande foto’s op van Venera 9, Venera 10, Venera 13 en Venera 14. Deze foto’s zijn verscherpt door professor Ted Stryk, waardoor er meer details zichtbaar zijn dan op de originele foto’s.
Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw is er geen ruimtevaartuig meer geland op Venus. Eigenlijk is dat niet zo gek. De omstandigheden op Mars zijn veel gunstiger. Marsrovers kunnen jarenlang rondrijden en allerlei ontdekkingen doen, terwijl Venuslanders met moeite een uur operationeel zijn. Daarnaast is het oppervlak van Mars geologisch minder actief dan het oppervlak van Venus. Onderzoek wijst uit dat er processen aan de gang zijn op Venus die ervoor zorgen dat het oppervlak altijd jong blijft. Als er ooit leven was op Venus, dan zijn die sporen allang verdwenen en is het onmogelijk om hier iets van terug te vinden. Op Mars zijn sporen van leven mogelijk wel terug te vinden, al zijn de instrumenten van de huidige generatie Marsrovers waarschijnlijk niet gevoelig genoeg om daaadwerkelijk leven te vinden.
Toch betekent dit niet dat wetenschappers Venus uit het oog verliezen. Tegen het einde van dit decennium – ergens tussen 2028 en 2030 – wordt de ruimtesonde VERITAS (wat staat voor Venus Emissivity, Radio Science, InSAR, Topography, and Spectroscopy) gelanceerd. Het doel van deze missie is om het oppervlak van Venus in kaart te brengen. Dit is interessant, want onlangs is voor het eerst direct bewijs ontdekt dat vulkanen op Venus nog altijd actief zijn. Hopelijk kunnen wetenschappers onthullen hoeveel actieve vulkanen Venus herbergt en of de planeet een platentektoniek heeft.
