De steen – met een geschatte omvang van 2,3 tot 5 meter – passeerde de aarde op iets meer dan 12.000 kilometer. Dat betekent dat deze zich 31 keer dichter bij de aarde waagde dan de maan.
De ruimtesteen – die aangeduid wordt als 2024 GJ2 – scheerde gisterenavond langs onze planeet. Op het moment dat deze het dichtst bij de aarde in de buurt was, was de afstand tussen 2024 GJ2 en onze planeet slechts 12.298 kilometer.
Kort ervoor ontdekt
De scheervlucht van 2024 GJ2 langs onze planeet kwam een klein beetje als een verrassing. Pas twee dagen eerder – op dinsdag 9 april – werd de steen voor het eerst gespot. En wel door Pan-STARRS 2: één van de twee telescopen op Hawaii die specifiek ontworpen zijn voor het detecteren en observeren van aardscheerders. Een planetoïde – of komeet – wordt als aardscheerder aangemerkt wanneer deze de baan van de aarde kruist of heel dicht nadert. En daar behoort 2024 GJ2 – die zelfs veel dichter in de buurt komt dan onze op slechts 384.000 kilometer afstand staande maan – vanzelfsprekend ook toe.
Geen gevaar
Pan-STARRS speurt de hemel af, met als doel om uiteindelijk de baan van 90 procent van alle aardscheerders met een diameter van meer dan 140 meter in kaart te brengen. Aardscheerders met een dergelijke omvang kunnen namelijk een serieuze bedreiging vormen voor de aarde. Maar op zoek naar die ‘grote jongens’ stuit Pan-STARRS dus ook weleens op kleinere aardscheerders, zoals 2024 GJ2. Dergelijke ruimtestenen vormen in principe niet echt een bedreiging voor onze planeet. Zo zou 2024 GJ2 – met een geschatte omvang van 2,3 tot 5 meter – zelfs als deze op ramkoers met de aarde zou liggen, volledig in de atmosfeer verbranden en het aardoppervlak dus nooit bereiken.
Pan-STARRS zoekt dus naar potentieel gevaarlijke aardscheerders. Maar stel dat de telescopen een grote planetoïde vinden die op termijn op ramkoers met de aarde ligt. Wat kunnen we dan ondernemen om een catastrofale inslag te voorkomen? Daar wordt al jaren onderzoek naar gedaan, met als voorlopig hoogtepunt de DART-missie. Hierbij boorde een ruimtesonde zich opzettelijk in een kleine en verder voor de aarde ongevaarlijke ruimtesteen. Doel was om te achterhalen of het zo mogelijk was om de baan van die ruimtesteen te veranderen. Het experiment wees uit dat het inderdaad mogelijk is om de baan van een ruimtesteen iets te veranderen door er een ruimtesonde op te laten botsen. Wellicht kunnen we deze aanpak in de toekomst dan ook gebruiken om planetoïden die op termijn wél een gevaar voor de aarde kunnen vormen van koers te doen veranderen. Maar dan moeten we ze wel op tijd ontdekken. Want het optuigen van zo’n zogenoemde deflectiemissie kost vanzelfsprekend wat tijd. Bovendien kunnen we de baan van een wat grotere ruimtesteen waarschijnlijk slechts beperkt bijsturen, waardoor je deze lang voordat deze de aarde zou raken al een tik moet geven. Door de tijd heen wordt het effect van zo’n klein tikje namelijk steeds groter.
Over 2024 GJ2 hoeven we dus niet wakker te liggen. Voorlopig komt de ruimtesteen ook niet meer terug. Pas op 11 december 2048 zal deze de aarde opnieuw passeren.
