Na acht maanden in een koepel op een verlaten vulkaan te hebben gezeten, is een einde gekomen aan een uitdagende simulatie.
Hoe is het om te leven op Mars? Wat doet het met je psyche? Je lijf? Om antwoorden te vinden op die vragen vertrokken zes ‘proefkonijnen’ naar een helling van Mauna Loa om daar acht maanden lang in een Mars-achtig gebied en tamelijk geïsoleerd van de buitenwereld te leven. Aan die uitdagende missie is dit weekend een einde gekomen: de zes ‘Marsgangers’ zijn weer ‘terug op aarde’.
Koepel
Gedurende acht maanden woonden de zes proefpersonen op meer dan 2400 meter hoogte, in het zogenoemde HI-SEAS Habitat. Het is een koepelvormig verblijf op de noordelijke helling van de vulkaan Mauna Loa. De proefpersonen brachten een groot deel van hun tijd in die koepel door. Zo af en toe kwamen ze ook buiten voor een ‘ruimtewandeling’, maar afgelopen zaterdag verlieten ze de koepel voor het eerst in acht maanden tijd zonder dat ze een ruimtepak droegen.
Wennen
Het leven ‘op aarde’ zal ongetwijfeld weer even wennen zijn voor de proefpersonen. Ze kunnen nu weer gaan en staan waar ze willen, hun vrienden en familie ontmoeten, zonlicht voelen en eten wat ze willen. Dat was er tijdens hun verblijf in de gesimuleerde Mars-omgeving niet bij.
Derde missie
Het was de derde HI-SEAS-missie. Eerder brachten ‘astronauten’ al vier maanden op een gesimuleerd Mars door. Er komt ook nog een vierde missie. Deze zal zo’n twaalf maanden duren. Tijdens de missies worden de proefpersonen nauwlettend in de gaten gehouden. Er wordt gekeken hoe het lichamelijk en geestelijk met ze gaat. Ook de dynamiek tussen de proefpersonen is van belang: de proefpersonen zijn – net als toekomstige Marsgangers – op elkaar aangewezen en conflicten moeten dus zoveel mogelijk voorkomen worden.
Diverse ruimtevaartorganisaties dromen van een bemande missie naar Mars. Maar dat is een hele onderneming. Naar schatting neemt alleen de heenreis al zo’n acht maanden in beslag (en dan moet je de tijd die nodig is om ter plekke onderzoek te doen daar nog bij optellen). Dat betekent dat astronauten maandenlang in een kleine, afgesloten ruimtevaartuig zitten en geen kant op kunnen. Al die tijd zullen ze op hun collega’s zijn aangewezen en beperkt contact hebben met het thuisfront. Ook zal er weinig luxe zijn en zullen de astronauten hard moeten werken om zowel tijdens hun reis als op Mars zelfvoorzienend te zijn (bijvoorbeeld hun eigen voedsel te kweken). Grote vraag is of de mens dat allemaal aankan. Met gesimuleerde Marsmissies wordt dat nu – op aarde – uitgezocht. De resultaten worden door ruimtevaartorganisaties zoals NASA geanalyseerd en gebruikt om zo’n bemande Marsmissie werkelijkheid te laten worden.
