Geen moeilijk verhaal of zielige verhalen, maar VR zorgt ervoor dat mensen de dreiging van klimaatverandering realiseren.
Klimaatverandering: het voelt voor velen van ons als een verre dreiging, insignificant – schade die zich in de toekomst ergens ver weg voordoet bij mensen over wie we weinig weten. Maar een nieuwe studie wijst uit hoe we die afstand kunnen overbruggen: namelijk met Virtual Reality (VR). Het stelt gebruikers in staat om afgelegen plekken te verkennen, een band met die plekken te ontwikkelen, en zich meer zorgen te maken over de verwoesting die een opwarmende wereld in de levens van mensen veroorzaakt.
Bevindingen
De bevindingen, deze week gepubliceerd in Nature, tonen aan dat VR-ervaringen de onverschilligheid van mensen aanzienlijk verminderen ten aanzien van klimaatschade in verre oorden, in vergelijking met het bekijken van ‘statische’ beelden. Het kan klimaatimpacts ‘op afstand direct en persoonlijk relevant laten voelen’, aldus Monique Santoso, PhD-student in communicatie aan de Stanford School of Humanities and Sciences in de VS. Via VR wordt dus de empathische kant van ons aangewakkerd.
Politieke kloven dichten
De resultaten zijn veelbelovend om politieke kloven over het onderwerp te overbruggen en mensen te inspireren tot constructieve actie, zoals het steunen van pro-milieu organisaties en beleid. “Door mensen te helpen emotionele banden te vormen met verre plekken, bevordert VR constructieve emoties die betrokkenheid motiveren in plaats van verlammende angst”, stelt Santoso.
Het onderzoek
De nieuwe studie betrof 163 Stanford-studenten die willekeurig werden toegewezen om een van de negen Amerikaanse locaties, zoals New York City, Des Moines en Miami, te ervaren via VR of statische beelden. Deelnemers luisterden naar een nieuwsbericht over door klimaatverandering veroorzaakte overstromingen op die locatie terwijl ze virtueel door een realistische 3D-versie ervan vlogen.
De deelnemers die verre locaties in de VR bekeken waren minder afwijzen en juist meer gefrustreerd door de klimaatschade die ze aantroffen. Ze hadden sterkere gevoelens van gehechtheied en bezorgdheid voor de plekken die ze, virtueel dan, bezochten. Dit gevoel werd gedeeld door zowel conservatieve als liberale mensen.
Gehechtheid
Jeremy Bailenson, directeur van Stanford’s Virtual Human Interaction Lab, merkte op: “Eén van de belangrijkste barrières bij ons eerdere werk was dat mensen er niet voor kiezen om een headset op te zetten om specifiek angstwekkende beelden van milieudegradatie te zien. Met het werk van Monique verkennen mensen plekken, ontwikkelen ze gehechtheid aan die plekken, en dan zijn er positieve neveneffecten simpelweg door het verkrijgen van die gehechtheid.”
De studie laat dus zien dat je geen moeilijk verhaal hoeft uit te leggen om mensen ‘klimaatbewust’ te maken, maar het hen gewoon zelf moet laten ervaren.
