Want het kan – in plaats van een door aliens bevolkt ruimtevaartuig – ook zomaar het nieuwste en veelbelovende speeltje van Amerikaanse onderzoekers zijn.
Op dit moment zijn er al heel wat vernuftige maan- en Marsrovers gebouwd en gebruikt. Al deze ruimtevaartuigen hebben echter één groot nadeel: ze rollen over de grond. En dat terwijl veel hemellichamen ongelijkmatige oppervlakken hebben, die lastig voor rovers toegankelijk zijn. Nu komen Amerikaanse onderzoekers met een veelbelovende oplossing: een heuse vliegende schotel!
Zwevende rover
Onderzoekers hebben in een nieuwe studie een zwevende rover gebouwd. En zo’n rover heeft veel potentie. Volgens de onderzoekers zouden namelijk dergelijke zwevende rovers op een dag de maan, planetoïden en andere ‘luchtloze’ planeten kunnen gaan verkennen, die geen brandstof, maar de elektrische velden van hemellichamen gebruiken om te zweven.
Elektrisch veld
De maan – en andere luchtloze hemellichamen – beschikt niet zoals onze aarde over een atmosfeer. Hierdoor wordt het maanoppervlak gebombardeerd met zonnestralen en plasma, waardoor er een elektrisch veld ontstaat. Op de maan is deze oppervlaktelading sterk genoeg om stof meer dan 1 meter boven de grond te laten zweven, net zoals statische elektriciteit ervoor kan zorgen dat iemands haar overeind gaat staan.
Zweefvliegtuigje
Ingenieurs denken er al langer over na om deze natuurlijke oppervlaktelading te gebruiken om bijvoorbeeld zweefvliegtuigjes te laten vliegen. De vleugels zouden in dat geval gemaakt moeten worden van het materiaal Mylar, dat van nature dezelfde lading heeft als de oppervlakken op luchtloze hemellichamen. De onderzoekers beredeneerden dat deze gelijke lading ervoor zou zorgen dat het vliegtuigje wordt ‘afgestoten’, van de grond getild wordt en vervolgens blijft zweven.
Goed idee?
Het klinkt als een goed idee. Het enige nadeel is dat dergelijke zweefvliegtuigjes waarschijnlijk alleen op kleine planetoïden ingezet kunnen worden. Grotere, planetaire hemellichamen hebben namelijk een sterkere, tegenwerkende zwaartekracht. En dus is het lastiger om op deze hemellichamen een zweefvliegtuigje omhoog te krijgen.
Vliegende schotel
De nieuwe zwevende rover verschilt echter op een belangrijk punt van het zweefvliegtuigje. En dat is dat de vernuftige vliegende schotel kleine ionenstralen gebruikt om het voertuig mee voort te stuwen en de natuurlijke lading van het oppervlak te versterken. Het betekent dat door middel van ‘ionische stuwraketten’ er een relatief grote afstotende kracht tussen het voertuig en de grond gegenereerd wordt, waardoor de vliegende schotel omhoog wordt gedrukt. Tijdens experimenten slaagden de onderzoekers er zelfs in om de vliegende schotel, die één kilogram weegt, één centimeter boven de grond te laten zweven.
Veelbelovend ontwerp
Het zou goed kunnen dat we in de toekomst dergelijke vliegende schotels op de maan of op andere hemellichamen terug gaan zien. Want het is een veelbelovend ontwerp. “Met een zwevende rover hoef je je geen zorgen te maken over wielen of bewegende delen,” zegt onderzoeker Paulo Lozano. “Het terrein van een planetoïde mag bovendien ongelijkmatig zijn. Zolang de omstandigheden zo zijn dat we een rover kunnen laten zweven, kunnen we zelfs ruwe en onontgonnen gebieden verkennen.” Bovendien gebruikt de zwevende rover nauwelijks stroom. “Er is heel weinig energie nodig om veel spanning te genereren,” gaat Lozano verder. “Het benodigde vermogen is zelfs zo klein, dat ie het bijna gratis en voor niets doet.”
De onderzoekers zijn ondertussen alweer aan het sleutelen geslagen. Want hoewel hun vliegende schotel één centimeter boven de grond kon hangen, is het de bedoeling dat toekomstige rovers naar grotere hoogtes klimmen. “We vermoeden dat we met verbeterde modellering een stuk hoger kunnen komen,” besluit Lozano.
