Verrassing: planetoïde Dinkinesh blijkt niet alleen te zijn. Ruimtevaartuig Lucy vloog eergisteren langs het binaire paar en maakte een fraaie reeks foto’s.
Ruimtesonde Lucy is ruim twee jaar geleden gelanceerd en gaat het komende decennium verschillende planetoïden en zogenoemde Trojanen bezoeken. Dit zijn planetoïden die restanten zijn van het materiaal waaruit de buitenste planeten van ons zonnestelsel zijn gevormd. Ze geven hopelijk een inkijkje in de omstandigheden waaronder het zonnestelsel ruim vier miljard jaar geleden vorm kreeg.
Deze week scheerde Lucy langs haar eerste doel: 152830 Dinkinesh. Een planetoïde met een doorsnee van 790 meter die vanwege zijn formaat pas in 1999 is ontdekt. Deze relatief kleine ruimtesteen heeft een elliptische baan, waardoor de afstand tot de zon varieert van 290 miljoen tot 365 miljoen kilometer. Dinkinesh is nog nooit van dichtbij bekeken en blijkt een verrassing in petto te hebben.
Piepklein maantje van 220 meter
Dinkinesh wordt namelijk begeleid door een natuurlijke satelliet met een diameter van 220 meter. Wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA hadden de afgelopen weken al zo’n vermoeden, aangezien de helderheid van de Dinkinesh continu veranderde. Op de beelden hieronder zie je de Dinkinesh met op de voorgrond de kleine begeleider. De twee planetoïden lijken snel te bewegen ten opzichte van elkaar, maar dit is niet zo. De beweging wordt veroorzaakt door ruimtesonde Lucy die met een snelheid van 4,5 kilometer per seconde langs het duo vliegt. Je kunt het vergelijken met rijden op de snelweg: de bomen langs de snelweg flitsen voorbij, terwijl een huis verderop wat minder snel voorbij schiet.
Lastige test
De vlucht langs Dinkinesh was voor wetenschappers een test, namelijk om het volgsysteem te testen. Dit systeem zorgt ervoor dat Lucy een planetoïde automatisch volgt tijdens een scheervlucht. “En het systeem werkt goed”, concludeert ingenieur Tom Kennedy van Lockheed Martin. Door de ontdekking van een maantje bij Dinkinesh kwam er nog een uitdaging bij voor de wetenschappers, maar dit bleek gelukkig geen probleem te vormen. “Simuleren, testen en oefenen: dat is één. Maar als je dan in het echt ziet dat iets werkt: dat is toch anders.”
Nu reist Lucy verder. Eerst richting de aarde om een zwaartekrachtslinger te krijgen om vervolgens koers te zetten naar 52246 Donaldjohanson. Het ruimtevaartuig hoopt op 20 april 2025 de vier kilometer grote planetoïde te bereiken. Daarna volgen Eurybates (2027), Polymele (2027), Leucus (2028), Orus (2028) en Patroclus–Menoetius (2033).
Het uiteindelijke doel van Lucy om meer te weten te komen over de geschiedenis van ons zonnestelsel. Er zijn nog wat blinde vlekken en die hoopt Lucy weg te nemen. Wie weet komen we zo meer te weten over de oorsprong van organisch materiaal – en dus uiteindelijk ook het leven – op aarde.
