Warp drive behoort weer tot de mogelijkheden en NASA gaat ermee experimenteren

Eindelijk lijken ze bij NASA een man gevonden te hebben die zich intellectueel kan meten met Star Treks Zefram Cochrane. Het werk van NASA-onderzoeker Harold White maakt de onpraktische warp drive een stuk praktischer en White experimenteert zelfs al met het creëren van een warpbubbel.

White deed zijn ontboezemingen tijdens een symposium van 100 Year Starship. Een uitstekende plaats om het werk van White uit de doeken te doen: 100 Year Starship is een projectgroep die binnen 100 jaar een eigen sterrenschip wil ontwikkelen waarmee we ook ver buiten ons sterrenstelsel op verkenningstocht kunnen. Maar zo’n sterrenschip kan natuurlijk niet zonder een razendsnelle aandrijving. White wijst erop dat het dichtstbijzijnde stellaire systeem (Alpha Centauri) zich op zo’n 4,3 lichtjaar van de aarde bevindt. Om daar met de huidige vormen van aandrijving te komen, hebben we zo’n 75.000 jaar nodig. Niet echt handig als u bedenkt dat de gemiddelde mens slechts een duizendste van die periode meegaat. Eén ding is dan ook wel duidelijk: er moet iets gebeuren. “We willen kunnen gaan waar we willen gaan en dat heel snel, met inachtmeneming van het elfde gebod: ‘Gij zult niet sneller gaan dan de snelheid van het licht’,” vertelt White.

Brandstof
En dan komen we toch weer uit bij de warp drive. Een aanlokkelijke theorie die al vele malen door onderzoekers opzij geschoven is, maar toch elke keer weer de kop opsteekt. Toch blijven er een aantal praktische problemen. Eén daarvan is brandstof. White wijst op een experiment van de British Interplanetary Society. De organisatie wilde een sonde naar een ster op zo’n zes lichtjaar van de aarde, sturen. En de sonde moest daar binnen vijftig jaar aankomen. De sonde werd uiteindelijk superzwaar. Dat kwam voornamelijk door de brandstof: deze alleen al was 100 keer zwaarder dan het 400 ton wegende internationale ruimtestation. “Dat wijst erop dat we moeten kijken naar mogelijke mazen in de fysische wetten om te achterhalen of we dit probleem op een andere manier kunnen oplossen.”

Warp drive in Star Trek.

En White lijkt een oplossing gevonden te hebben, zo vertelde hij zijn toehoorders tijdens het symposium. Om een warpbubbel te creëren was altijd heel veel energie en dus ook heel veel brandstof nodig. Maar er zijn manieren om de hoeveelheid benodigde brandstof sterk terug te dringen. De energiebehoefte blijkt enorm te dalen wanneer de vorm van de warpbubbel iets wordt aangepast en de intensiteit van de warpbubbel niet elke keer even groot is. Eerst hadden we een enorme bal materie (ongeveer zo groot als Jupiter) nodig om een warpbubbel van tien meter breed te vormen. Maar met de aanpassingen van White zou een 50 kilo materie volstaan. En daarmee wordt een veelbelovend, maar altijd onpraktisch idee plots een stuk praktischer en ook aantrekkelijker.

Wiskundige vergelijkingen
Maar werkt de aanpak van White ook echt? Om dat te achterhalen, wordt er nu geëxperimenteerd. Daarvoor gebruiken de onderzoekers de White-Juday Warp Field Inferometer. De onderzoekers hebben dat instrument ontwikkeld en het instrument heeft maar één doel: proberen om heel kort een hele kleine warpbubbel te genereren en te detecteren. Nu bent u misschien sceptisch, want zelfs als de onderzoekers zo’n kleine warpbubbel maken, duurt het toch nog tientallen jaren voordat deze op veel grotere schaal kan worden geproduceerd? Daar kunnen we ons wel eens in vergissen, zo schrijft White. “In december 1942 vond de eerste demonstratie van een gecontroleerde nucleaire reactie die een half watt produceerde, plaats. Dit bewees dat het kon en werd al in november 1943 gevolgd door de inschakeling van een vier megawatt reactor. Bewijs van een praktische toepassing van een wetenschappelijk idee kan een omslagpunt zijn voor de technologische ontwikkeling.”

WIST U DAT…

…onderzoek onlangs uitwees dat we met warp speed onze eindbestemming vernietigen?

Ideale plaatje
White heeft goed voor ogen hoe die technologische ontwikkelingen er idealiter uitzien. Door een warpbubbel te creëren, wordt de ruimte voor het ruimtevaartuig samengedrukt en de ruimte achter het ruimtevaartuig uitgerekt. “Wiskunde zou je in staat stellen om in twee weken (aardse tijd) naar Alpha Centauri te reizen.” En dat zonder nare bijwerkingen. “Iemands klok aan boord van het ruimteschip gaat net zo snel als de klok hier in Houston.” Ook zouden er geen getijdekrachten in de bubbel zijn en wanneer de warp drive aangaat, worden reizigers niet tegen de muren van het ruimteschip aangegooid. Het verloopt allemaal dus best gemoedelijk. Het klinkt prachtig en dan begint het toch te kriebelen: gaan wij het nog meemaken dat de warp drive echt wordt toegepast. White acht dat zeker mogelijk.

We zijn er natuurlijk nog niet, maar de warp drive wordt weer serieus genomen. En dat is iets om blij van te worden. Want wanneer we Star Treks trucje onder de knie krijgen, ligt het verre heelal aan onze voeten. We zouden kunnen gaan en staan waar we willen en dat razendsnel. Maar we moeten echt nog even geduld hebben. Want de warp drive is er nog niet. Toch zijn de verrichtingen van White het vermelden waard, want “hoewel deze tak van sport nog geen ‘Chicago pile’- (de eerste door mensen gebouwde nucleaire reactor, red.) moment heeft gehad, zijn de gereedschappen die nodig zijn om een bescheiden voorbeeld van het fenomeen (de warpbubbel, red.) te detecteren, binnen handbereik.”

Bronmateriaal

"Daydreaming Beyond the Solar System with Warp Field Mechanics" - Icarusinterstellar.org
De afbeelding bovenaan dit artikel is gemaakt door Les Bossinas.

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd