Hoe meer verkeersherrie, hoe agressiever de gele mangrovezanger, een zangvogel die veel voorkomt op de Galapagoseilanden in de Stille Oceaan.
Dat blijkt uit een onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Animal Behaviour. Het gedrag van de vogels verandert door verkeerslawaai en ze vertonen daardoor een hogere mate van agressie dan mangrovezangers die hier niet aan blootgesteld worden.
In het onderzoek, uitgevoerd door wetenschappers van onder andere het Konrad Lorenz Research Centre uit Wenen en A.R.U., werd gekeken naar hoe de vogels reageerden op indringers. Ze lieten hierbij vogelzang horen uit een luidspreker dat het geluid van een indringer simuleerde, samen met opgenomen verkeerslawaai. Dit experiment werd op 38 locaties waar de mangrovezangers leeft uitgevoerd. Twintig van de locaties bevonden zich binnen 50 meter van de dichtstbijzijnde weg en 18 op meer dan 100 meter afstand.
Vervolgens werd het gezang van de vogels gemeten waarmee normaal indringers afgeschrikt worden. Ook keken ze naar fysiek en agressief gedrag, zoals het dicht naderen van de luidspreker en het maken van herhaalde vluchten over de luidspreker.
Agressief gedrag
Wat bleek? Tijdens de proeven met verkeerslawaai ontdekten de onderzoekers dat de mangrovezangers die in gebieden langs de weg leefden veel meer agressief gedrag vertoonden richting de gesimuleerde indringer dan die veel verder van de weg af leefden. De agressievere zangers die vlak langs de weg leefden lieten met de proeven met verkeerslawaai een veel hogere mate van agressie zien dan die veel verder van de weg woonden.
Dit effect werd ook gevonden op het eiland Floreana met slechts tien voertuigen op het eiland. Dit lijkt erop te wijzen dat zelfs een minimale ervaring met verkeer de reacties op het geluid beïnvloed.
Langer en hoger
Daarnaast bleek dat op het dichtbevolkte eiland Santa Cruz de duur van de zang werd verlengd als er verkeerslawaai te horen was.
De vogels verhoogden ook de minimumfrequenties van hun zang, dus ze gingen hoger tsjilpen, als de speaker ook verkeerslawaai liet horen. Dit leek niet te maken te hebben met de nabijheid van de weg, maar met het willen overstemmen van het laagfrequente verkeerslawaai.
Een van de auteurs Caglar Akcay stelt dat dit onderzoek nogmaals benadrukt dat menselijke activiteiten een significante invloed hebben op het gedrag van wilde dieren, “zelfs op relatief afgelegen locaties, zoals de Galapagoseilanden”.
De Galapagoseilanden zijn vooral bekend omdat Charles Darwin er in september 1835 met zijn onderzoeksschip de Beagle aankwam. Hij bestudeerde de geologie en biologie van vier van de eilanden. Zijn onderzoek op deze eilanden droeg bij aan zijn ideeën rond de evolutie van soorten, wat uiteindelijk zou leiden tot het boek On the Origin of Species of De oorsprong der soorten. In dit boek zet hij zijn evolutietheorie uiteen.
De eilanden liggen zo’n 1000 kilometer van de westkust van Zuid-Amerika. De vulkanische eilanden zijn geologisch gezien jong, slechts enkele miljoenen jaren oud. Door de afgelegen plek komen er veel unieke diersoorten voor, waardoor het een perfecte locatie was voor Darwins onderzoek.
De mangrovezanger op de Galapagoseilanden is dan ook genetisch verschillend van andere gele mangrovezangers die gevonden worden op het Amerikaanse continent. De wetenschappelijke naam van de Galapagoszanger is Setophaga petechia aureola.
