Door klimaatverandering krijgen we steeds vaker te maken met hevige stormen die grote schade kunnen aanrichten. Dit plaatst gemeenschappen in risicogebieden voor een moeilijke keuze: is het beter om opnieuw op te bouwen, of om voorgoed te verhuizen naar een veiligere plek?
Toen in 2012 superstorm Sandy de oostkust van de Verenigde Staten trof, werd Ortley Beach als een van de eerste gemeenschappen zwaar geraakt. Deze plaats ligt op een barrière-eiland midden in Toms River, New Jersey, en bevindt zich daarmee direct aan zee. Sandy wist in Ortley Beach enorme schade aan te richten door onder andere meer dan tweehonderd huizen volledig te verwoesten.
Hoewel Ortley Beach inmiddels grotendeels is herbouwd, is de angst voor een volgende superstorm niet verdwenen. Een onderzoeksteam van Rutgers University, onder leiding van Laura Geronimo, heeft de restauratie van Ortley Beach uitgebreid bestudeerd om beter te begrijpen welke keuzes er na een volgende ramp gemaakt zouden moeten worden.
Het antwoord op die vraag blijkt minder eenvoudig dan gedacht. Hoewel zowel bewoners als overheidsfunctionarissen op staats- en federaal niveau vaak openstaan voor de optie om te verhuizen, geldt dat niet voor het lokale stadsbestuur. Geronimo licht toe: “Dit contrast tussen bewoners en lokale ambtenaren is het resultaat van een bredere culturele spanning: moeten we bij het nemen van maatregelen vooral kijken naar het welzijn van mensen, of naar de waarde van vastgoed?” De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Risk Analysis.
Bewoners
Voor het onderzoek sprak het team van Geronimo met zowel bewoners als ambtenaren op lokaal, staats- en federaal niveau. De centrale vraag was of publieke middelen ingezet zouden moeten worden om mensen te ondersteunen bij het blijven óf verlaten van het eiland na ernstige stormschade. Daarnaast vulden de deelnemers een vragenlijst in die peilde naar hun normen, waarden, overtuigingen en wereldbeeld, zodat deze gekoppeld konden worden aan hun voorkeur voor bepaalde overheidsuitgaven.
Uit de analyse blijkt dat alle deelnemers de financiële druk voelen die aanpassing aan het veranderende klimaat met zich meebrengt. Zo gaven bewoners aan dat ze na Sandy soms meer dan 100.000 dollar kwijt waren aan het herbouwen en ophogen van hun huis. Een andere belangrijke zorg was dat de verzekeringspremies na de storm fors waren gestegen.
Bewoners die al lange tijd in Ortley Beach wonen, uitten twijfels over het ontvangen van overheidssteun. Zij vreesden dat dergelijke steun de woningmarkt in kustgebieden te veel zou beïnvloeden en onbedoelde negatieve gevolgen zou hebben. Als alternatief stonden sommigen open voor vrijwillige uitkoop, of voor aanpassingen aan de omgeving om deze beter te beschermen tegen toekomstige stormen.
Ambtenaren op federaal en staatsniveau deelden veel van deze zorgen en gaven aan geïnteresseerd te zijn in soortgelijke oplossingen. Voor ambtenaren op lokaal niveau lag dit anders: zij richtten zich vooral op het herstellen van onroerend goed en het beschermen van de gemeenschap. Daarbij benadrukten zij het belang van het behouden van inkomsten uit de onroerendgoedbelasting.
Duur en onzeker
De onderzoeksresultaten geven meer inzicht in de complexe afwegingen waar rampgebieden mee te maken krijgen. Enerzijds is het voor lokale overheden aantrekkelijk om de inkomsten uit onroerendgoedbelasting op peil te houden. Anderzijds kan het herbouwen van getroffen gebieden zowel de staat als de bewoners veel geld kosten.
Daar komt bij dat het risico op overstromingen toeneemt door de stijgende zeespiegel, waardoor investeringen in heropbouw niet altijd als verstandig worden gezien. Sommige experts pleiten daarom voor een verschuiving naar preventieve maatregelen, zoals versterkte kustbescherming of geplande verplaatsing van gemeenschappen.
Geronimo concludeert: “Ons onderzoek laat zien dat zowel bewoners als ambtenaren zich zorgen maken over de financiële gevolgen die risicostrategieën voor kustgebieden met zich mee kunnen brengen. Er is een duidelijke behoefte aan bewijs voor de economische voordelen van alternatieven, zoals vrijwillige herplaatsing, zodat deze in de besluitvorming serieus kunnen worden meegenomen.”
