ASTRONOMIE Ooit zal de zon uitdijen en een rode reus worden. Daarbij worden planeten als Mercurius, Venus en de aarde opgegeten. De kans bestaat Mars wordt verorberd. Wetenschappers zien dit proces bij andere rode reuzen, zoals bij Chi Cygni: een ster op een afstand van 550 lichtjaar bij de aarde vandaan.
Wanneer zonachtige sterren niet zoveel waterstof meer hebben, beginnen ze te haperen, zoals auto’s zonder benzine. Bij een ster als Chi Cygni zijn deze haperingen te zien als helderheidsfluctuaties: de ster wordt plotseling helderder, om daarna weer flink af te zwakken. Dit wordt veroorzaakt doordat de ster samentrekt en uitdijt.
Chi Cygni is een Mira variabele ster (vernoemt naar de ster Mira, de eerst ontdekte variabele ster). De ster pulseert elke 408 dagen. Wanneer de ster op haar kleinst is, heeft zij een diameter van 300 miljoen mijl. Op het oppervlak van Chi Cygni zijn dan heldere vlekken te zien, die ontstaan door massieve pluimen van hete plasma. Deze pluimen zijn als granulen te zien op het oppervlak van de zon, maar bij onze moederster zijn ze vanzelfsprekend veel kleiner.
Wanneer Chi Cygni uitdijt, heeft zij een diameter van 480 miljoen mijl. Breed genoeg om de asteroïdengordel van de zon te verdampen. De ster is in deze fase kouder en zwakker.
De onderstaande foto’s zijn gemaakt met de infrarode optische telescoop van het Smithsonian Astrophysical observatorium. De foto’s zijn uniek, want variabele sterren zijn moeilijk te fotograferen. Vaak schuilen zulke sterren namelijk in een compact en dichte nevel van stof en moleculen. Daarnaast zijn deze sterren ver verwijderd van de aarde, waardoor het moeilijk is om ze te fotograferen.