Langzamerhand worden steeds meer mysteries van Ultima Thule ontrafeld.
Op 1 januari 2019 scheerde New Horzions langs het kuiperbeltobject Ultima Thule. En sindsdien proberen onderzoekers steeds meer over het object te leren. Dat lukt al aardig. Zo komen de onderzoekers nu weer met een nieuwe bevinding op de proppen: aan het oppervlak van Ultima Thule vinden ze bewijs voor methanol, waterijs en organische moleculen. “Het spectrum van Ultima Thule is vergelijkbaar met enkele van de meest extreme objecten die we in het buitenste van ons zonnestelsel hebben gezien,” zegt onderzoeker Silvia Protopapa.
Vorm
Ook de vorm van het object houdt de onderzoekers bezig. Zo leek Ultima Thule in eerste instantie wat weg te hebben van een vreemde sneeuwpop. Maar terwijl ruimtevaartuig New Horizons dichterbij kwam, werd de echte vorm van het object onthuld. En Ultima Thule is veel platter dan gedacht. “We hebben nog nooit zoiets gezien in het zonnestelsel,” zegt onderzoeker Alan Stern. “Het stuurt de wetenschappelijke gemeenschap terug naar de tekentafel om te gaan begrijpen hoe de bouwstenen van planeten zijn gevormd.”
Ontstaan
Over die ontstaansgeschiedenis kan het team al wel iets meer vertellen. Zo denken ze dat de twee delen van Ultima Thule lang geleden in een baan om elkaar heen cirkelden. De ruimte tussen hen in werd steeds kleiner en kleiner, totdat ze zachtjes en harmonieus met elkaar fuseerden. Waarschijnlijk gebeurde dit met een snelheid van 2 meter per seconde. Sporen van de fusie zijn mogelijk terug te zien in de ‘nek’ van het object.
Dit filmpje hierboven toont het zicht van New Horizons terwijl het vaartuig Ultima Thule steeds dichter nadert. Op het verste punt is New Horizons 31 miljoen kilometer van Ultima Thule verwijderd. Op het dichtstbijzijnde punt was de afstand nog maar 8000 kilometer. Afbeelding: NASA/Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory/Southwest Research Institute/National Optical Astronomy Observatory/Brian May/Roman Tkachenko
Eigenschappen
De onderzoekers proberen ook de vele oppervlakte-eigenschappen van Ultima Thule in kaart te brengen; van de heldere plekken tot heuvels en putten. De kraters lijken op het eerste gezicht inslagkraters te zijn, maar zouden net zo goed door andere omstandigheden gevormd kunnen zijn. Denk bijvoorbeeld aan materiaal dat in ondergrondse scheuren wegvloeit, of misschien putten achtergelaten door sublimatie waarbij ijs rechtstreeks overgaat van vast naar gas. Verder onderzoek zal dat moeten uitwijzen.
Rood
Als laatste onthullen de onderzoekers dat Ultima Thule erg rood is; veel roder zelfs dan Pluto die in 2015 een bezoekje kreeg van New Horizons. “Dit is de eerste keer dat een van deze ‘ultra rode’ objecten is onderzocht en onze waarnemingen roepen allerlei nieuwe vragen op,” zegt onderzoeker Carly Howett. “De afbeeldingen onthullen subtiele verschillen in kleuring aan het oppervlak en we willen echt weten waarom.”
Hoewel we steeds een stapje dichter bij antwoorden komen, is er momenteel ook nog veel in het ongewisse. Gelukkig is New Horizons ook nog niet klaar met het doorsturen van alle verzamelde data. Naar verwachting zullen alle gegevens pas in 2020 de aarde bereikt hebben. In de tussentijd gaat New Horizons door met het uitvoeren van observaties. Het vaartuig bevindt zich momenteel op zo’n slordige 6,6 miljard kilometer van de aarde en stuift met een snelheid van bijna 53.000 kilometer per uur door de Kuiperbelt.
