De bacterie klemt zich vast aan het plastic en ‘surft’ zo mogelijk de oceanen over.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Environmental Pollution. Ze baseren hun conclusies op een tamelijk bijzonder onderzoek waarbij ze een lander voorzien van twee veelvoorkomende typen plastic – polyurethaan en polystyreen – op een 1800 meter diep gelegen stukje bodem van de Atlantische Oceaan zetten. Na enige tijd haalden de onderzoekers de lander weer boven, om na te gaan welke bacteriën zich aan het plastic gehecht hadden.
Resultaten
Op het plastic troffen de onderzoekers vervolgens bacteriën aan waarvan we eerder niet wisten dat ze zich graag aan plastic hechten. Halomonas titanicae is daar een mooi voorbeeld van. De bacterie is – zoals de naam al verraadt – voor het eerst geïsoleerd op de resten van het beroemde schip RMS Titanic. Daar doet de bacterie zich tegoed aan roest. Maar onderzoek toont nu dus aan dat de bacterie zich ook graag aan plastic hecht.
Extremofielen
Naast deze bacterie troffen de onderzoekers nog veel meer bacteriën op het plastic aan, waaronder ook zogenoemde extremofielen: bacteriën die onder extreme omstandigheden stand kunnen houden. Voorbeelden daarvan zijn Calorithrix en Spirosoma; bacteriën die respectievelijk ook terug te vinden zijn in hydrothermale bronnen en Arctisch permafrost.
Ziekteverwekker
Enigszins zorgwekkend is de conclusie dat ook Aliivibrio zich aan het plastic had vastgeklampt. Deze ziekteverwekker heeft op verschillende plaatsen reeds een negatief effect op de viskweek. Dat de bacterie zich ook graag aan plastic hecht, kan met het oog op de groeiende hoeveelheid plastic in de oceanen wel eens reden tot zorg zijn.
Temeer, omdat de kleinere stukjes plastic die we in de oceanen zien, zich gemakkelijk verplaatsen. En daarmee kunnen ook de bacteriën die zich aan het plastic hechten – waaronder dus ook deze ziekteverwekkers – zich mogelijk vrij gemakkelijk van het ene naar het andere gebied begeven en zelfs schijnbaar vrij geïsoleerd gelegen gebieden bereiken.
Meer inzicht in hoe het (micro)plastics in de diepzee en de organismen die ze daar tegenkomen, vergaat, is belangrijk, zo stelt onderzoeker Max Kelly. “De diepzee is het grootste ecosysteem op aarde en waarschijnlijk de laatste rustplaats voor het leeuwendeel van het plastic dat in de zeeën belandt. Maar het is ook een lastig te bestuderen plek. Doordat diepzee-deskundigen, engineers en mariene microbiologen nu de handen ineen hebben geslagen, kan ons onderzoeksteam meer inzicht geven in de bacteriële gemeenschap die zich aan plastic hecht en zo ook meer onthullen over het uiteindelijke lot van plastic in de diepzee.”
