Als we nu iets aan onze emissies doen, kan dat zo’n 74 miljoen levens besparen.
We weten dat klimaatverandering levens kost. Maar hoeveel precies? En hoeveel levens blijven er gespaard als we wél onze CO2-uitstoot terugdringen? Het zijn prangende vragen, die lastig te beantwoorden zijn. Toch heeft een onderzoeker zich op deze vragen gestort en is er in een nieuwe studie in geslaagd om de zogenaamde ‘mortaliteitskosten van onze CO2-uitstoot’ te berekenen. En dit is wat hij ontdekte.
Formule
Met de mortaliteitskosten van onze CO2-uitstoot doelt onderzoeker Daniel Bressler op de hoeveelheid levens die verloren zullen gaan of juist gered zullen worden afhankelijk van een verhoging of verlaging van onze koolstofemissies. “Op basis van de beslissingen van individuen, bedrijven of regeringen vertelt dit je hoeveel doden er zullen vallen, of hoeveel levens er bespaard blijven,” verduidelijkt Bressler. “Het kwantificeert de impact van die beslissingen op de mortaliteit en brengt deze vraag naar een meer persoonlijk, begrijpelijk niveau.” Met de nieuwe formule heeft hij gepoogd de grote leemte in de huidige schattingen over de sociale kosten van CO2-emissies te vullen.
Enkele kanttekeningen: Bressler beweert niet dat zijn cijfers definitief zijn. Hij schat de impact van klimaatverandering op de mortaliteit op basis van verschillende belangrijke volksgezondheidsstudies, die echter ook veel onzekerheden met zich meebrengen. Daarnaast houdt Bressler alleen rekening met directe, temperatuurgerelateerde sterfte, zoals een hitteberoerte. Het laat mogelijke doden door stormen, overstromingen, mislukte oogsten, infectieziekten of oorlogen buiten beschouwing – allemaal algemeen voorspelde bedreigingen, maar moeilijker te kwantificeren. Hij geeft toe dat zijn schatting in feite ‘een enorme onderschatting’ zou kunnen zijn.
De resultaten uit de studie zijn stuitend. Want uit Bresslers berekeningen blijkt dat elke 4.434 metrische ton CO2 die we aan onze atmosfeer toevoegen, het leven van één persoon kost.
Verschillende landen
Om dat in perspectief te plaatsen; wereldwijd gezien staat 4.434 ton CO2 gelijk aan de levenslange uitstoot van 12,8 mensen. In de Verenigde Staten stoot elk persoon echter weer meer CO2 uit, waardoor daar 4.434 ton overeenkomt met wat 3,5 Amerikanen gedurende hun hele leven uitstoten. En dat is behoorlijk veel. Zelfs in het relatief welvarende Verenigd Koninkrijk zouden er 9,4 burgers nodig zijn om dezelfde hoeveelheid oversterfte te veroorzaken. Daarnaast zouden er 25,8 Brazilianen nodig zijn of 146,2 Nigerianen. Een klein aantal landen doet het nog slechter dan de Verenigde Staten, waaronder het olie-intensieve Saoedi-Arabië, maar ook Australië, Qatar, Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten.
Daarnaast voorspelt Bressler dat het toevoegen van 1 miljoen ton CO2 aan de huidige emissies, het leven van 226 mensen zal gaan kosten. Die 1 miljoen ton staat gelijk aan de jaarlijkse uitstoot van 216.000 personenauto’s; of 115.000 woningen; of 35 commerciële vliegtuigen; of 0,24 kolencentrales. Als we bovendien op de huidige voet doorgaan met het uitstoten van CO2, zullen na 2050 de meeste doden vallen. Dan zullen de omstandigheden op aarde echt kritiek beginnen te worden, zo stelt Bressler. De meeste sterfgevallen zullen we gaan zien in de regio’s die nu al het heetst en armst zijn, zoals Afrika, het Midden-Oosten en Zuid-Azië.
Levens besparen
Tegelijkertijd stelt Bressler dat als landen hun beloftes nakomen en wél hun CO2-uitstoot terugdringen, er behoorlijk wat levens gespaard kunnen blijven. Als we namelijk de doelstellingen uit het Parijse klimaatakkoord halen – wat betekent dat we onze emissies fors terugschroeven en in 2050 volledig CO2-neutraal zijn – zullen we tegen 2100 een opwarming van slechts 2,4 graden noteren. Als gevolg hiervan zou volgens Bressler’s berekening het aantal doden zijn gedaald tot 9 miljoen in 2100 – een besparing van 74 miljoen levens.
Dit betekent dat er behoorlijk wat levens gered kunnen worden wanneer we onze emissies terugdringen. Een belangrijk inzicht. Overigens hoeven individuen zich niet per se schuldig te voelen over hun bijdrage aan de emissies, zo betoogt Bressler. “Mijn mening is dat mensen hun ‘mortaliteitsemissie’ niet te persoonlijk moeten nemen,” zegt hij. “Onze uitstoot is in hoge mate een gevolg van de technologie en cultuur van de plek waar we wonen.” Dat wil overigens niet zeggen dat individuen, bedrijven en gemeenschappen niets hoeven te doen aan hun uitstoot. “Maar nog effectiever is een grootschalig beleid,” vervolgt hij, “zoals het invoeren van koolstoftaks, emissiehandel en investeringen in koolstofarme technologieën en energieopslag.”
