Pluto heeft – voor zover wij weten – vijf maantjes. En die maantjes houden er een beetje gekke banen op na. Wetenschappers denken nu te weten hoe dat komt: een groot aantal botsingen en de kracht van Charon zouden de boosdoeners zijn.
Maan Charon is de grootste maan die Pluto rijk is. De maan staat ook het dichtst bij de planeet. En dan zijn er ook nog Styx, Nix, Kereberos en Hydra. Zij staan verder van Pluto verwijderd. Wanneer we hun banen gaan vergelijken met de baan die Charon om Pluto maakt, zien we iets opvallends. De baan van Styx is bijna exact drie keer langer dan die van Charon. Die van Nix is vier keer langer. Kereberos vijf keer. En Hydra – u raadt het al – zes keer. En dat is vreemd. Want wanneer onderzoekers met computermodellen de totstandkoming van Charon simuleren, zien ze inderdaad andere kleine maantjes ontstaan. Maar al die maantjes draaien veel dichter rond Pluto heen dan in werkelijkheid het geval is. Het lijkt wel alsof de manen zich van Pluto verwijderd hebben. Hoe kan dat?
Onderzoekers van het Southwest Research Institute komen met een mogelijke verklaring. Ze simuleerden het ontstaan van Charon. Charon zou ontstaan zijn door een enorme inslag die plaatsvond in een periode waarin ons zonnestelsel regelmatig met inslagen te maken had. Als er al manen waren die die inslagen overleefden, werden ze waarschijnlijk al vrij snel alsnog vernietigd. En wel doordat ze botsten met brokstukken die tijdens de inslag ontstaan waren. Maar daarmee waren die maantjes niet helemaal verloren. De botsingen produceerden nog meer brokstukken die in het Pluto/Charon-systeem bleven hangen en de ‘zaadjes’ vormden voor het ontstaan van nieuwe manen. Na de totstandkoming van Charon zijn waarschijnlijk verschillende generaties nieuwe manen ontstaan en weer vernietigd.
Maar hoe kunnen die manen (of de zaadjes voor die manen) nu uiteindelijk zo ver van Pluto verwijderd zijn geraakt? Charon is relatief groot en zwaar: ongeveer ééntiende van de massa van Pluto (ter vergelijking: onze maan heeft een massa van 1/81 keer de massa van de aarde). En daarmee heeft Charon de massa en zwaartekracht om kleine satellieten zodra ze te dichtbij komen, weg te slingeren. Ondertussen vinden er tussen kleine satellieten onderling ook nog botsingen plaats, waardoor ze verder van Charon verwijderd worden. Wat er gebeurt, is dat satellieten met elkaar botsen, in stukken breken, door Charon weg worden geduwd en op grotere afstand van Pluto belanden en uitgroeien tot de manen die we vandaag de dag kennen. Onderzoeker Kevin Walsh: “Ze ontstonden waarschijnlijk vier miljard jaar geleden voor het eerst en na een veelbewogen miljoen jaar van uit elkaar vallen en weer opgebouwd worden, hebben ze in hun huidige positie weten te overleven.”