Stromend water op Mars is lastig te bewijzen (maar is er mogelijk wél!)

linea1

In 2011 ontdekten wetenschappers donkere, vingerachtige structuren op sommige hellingen op Mars. Mogelijk zou het hier gaan om stromend water. Tot op heden slaagden wetenschappers er echter niet in om hard bewijs te vinden voor stromend water. Het is vergelijkbaar met zoeken naar een speld in een hooiberg.

De donkere structuren werden ontdekt door de Mars Reconnaissance Orbiter, een ruimtesonde die in een baan om Mars draait. Deze structuren werden enkele seizoenen in de gaten gehouden. Opvallend genoeg veranderen de donkere vormen naarmate de temperaturen stijgen of dalen. Zo verdwijnen de donkere stromen in de winter, om vervolgens in de lente weer terug te keren. “De beste verklaring hiervoor is dat het water op Mars stroomt”, concludeerde Alfred McEwen van de universiteit van Arizona in 2011.

Maar is dat wel zo? Amerikaanse wetenschappers hebben het fenomeen nader onderzocht. Ze gebruikten een spectrometer van de Mars Reconnaissance Orbiter om water of zout te detecteren, maar helaas konden zij dit niet vinden. Wel troffen de wetenschappers ijzerrijke mineralen aan.

Zonder water? Onmogelijk!
“We hebben nog geen doorslaggevend bewijs gevonden dat de vingerachtige structuren worden veroorzaakt door water, maar we kunnen ons niet voorstellen hoe dit proces zonder water plaatsvindt”, vertelt onderzoeker Lujendra Ojha van het Georgia Instituut voor Technologie. “In bepaalde seizoenen zijn de vingerachtige structuren beter zichtbaar. Dan vinden we ook meer ijzerrijke mineralen.”

Het fenomeen heet in vakjargon ‘recurring slope lineae’ (terugkerende hellinglijnen), maar zo terugkerend zijn deze structuren niet.

Verdamping
Hier is een mogelijke verklaring voor. Waarschijnlijk komt er af en toe mineraalrijk water vrij van onder het Marsoppervlak. Dit water verdampt in zeer korte tijd. Dit heeft ermee te maken dat de luchtdruk op Mars veel lager is dan op aarde. Wat achterblijft zijn de ijzerrijke mineralen, die vervolgens door de onderzoekers zijn ontdekt.

Speld in een hooiberg
Het moet toch mogelijk zijn om het water te spotten, zodra zo’n structuur ontstaat? Helaas is dat lastig. De vingerachtige structuren zijn namelijk niet altijd zichtbaar. Het ene jaar verschijnen de groeven wél op de hellingen, het andere jaar zijn ze spoorloos verdwenen. Het fenomeen heet in vakjargon ‘recurring slope lineae’ (terugkerende hellinglijnen), maar zo terugkerend zijn deze structuren niet. Dit hangt waarschijnlijk af van de hoeveelheid water en mineralen. “Het is lastig om te voorspellen waar er water gaat sijpelen”, concludeert professor James Wray. Water direct aantreffen is op dit moment dus een onmogelijke taak. Of er moet sprake zijn van een toevalstreffer.

linea2

Bronmateriaal

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd