Het is een belangrijke test voor de ultieme recordpoging in 2020, waarbij een topsnelheid van minimaal 1228 km/u moet worden behaald.
Al jaren wordt er aan de supersonische auto Bloodhound gesleuteld. En al jaren wordt de datum waarop de auto het wereldsnelheidsrecord op land gaat verbreken, keer op keer opgeschoven. Maar nu lijkt het er binnenkort toch echt van te gaan komen. Nog dit najaar zal in de woestijn van Zuid-Afrika een belangrijke snelheidstest plaatsvinden die de weg vrij moet maken voor de recordpoging die momenteel gepland staat voor de tweede helft van 2020.
Doelstellingen
Tijdens de snelheidstesten die later dit jaar plaatsvinden, wordt onder meer nog eens kritisch gekeken naar de aerodynamica. Ook wordt getest hoe de auto bij hoge snelheden van zo’n 800 kilometer per uur reageert en hoe de speciaal voor Bloodhound ontwikkelde woestijn-banden zich bij die snelheid houden. Ook worden de parachutes – die helpen om de supersnelle auto weer tot stilstand te brengen – getest.
Het belang van de test
Deze snelheidstesten zijn heel belangrijk. Want op papier weet men precies wat de auto kan en doet. Maar de praktijk kan wel eens heel anders zijn. En daarom moet er getest worden. Waar men tijdens de snelheidstest in Zuid-Afrika met name benieuwd naar is, is hoe de auto zich houdt bij een snelheid tussen 480 en 800 kilometer per uur. Bij dergelijke snelheden wordt de auto naar verwachting minder stabiel, doordat de banden hun grip verliezen en de aerodynamische krachten die ook bijdragen aan de stabiliteit van de auto niet snel genoeg toenemen om het verlies aan stabiliteit door verminderde grip van de banden te compenseren. Met behulp van zo’n 500 sensoren en camera’s in en op de Bloodhound zullen de testritten uitgebreid geanalyseerd worden, waarna de auto – indien nodig – nog enkele extra aanpassingen ondergaat om het wereldsnelheidsrecord binnen bereik te houden.
320 kilometer per uur
De testritten in Zuid-Afrika volgen op snelheidstesten die in oktober 2017 op een vliegveld in Cornwall werden uitgevoerd (zie filmpje hierboven). Tijdens die testen werd een maximumsnelheid van zo’n 320 kilometer per uur gehaald. Dat er sinds die laatste snelheidstesten zoveel tijd verstreken is, is goed te verklaren. Er moest namelijk nogal wat aan de auto gesleuteld worden om deze klaar te stomen voor de snelheidstesten in Zuid-Afrika, waarbij aanzienlijk hogere snelheden gerealiseerd moeten worden. Daarnaast kampte men met financiële problemen waardoor het er in december 2018 op leek dat het hele avontuur voorbij was. Op de valreep werd echter een nieuwe investeerder gevonden die vastbesloten is om het wereldsnelheidsrecord te verbreken.
1610 kilometer per uur
Dat oude wereldsnelheidsrecord staat momenteel op naam van Andy Green. Hij behaalde in 1997 in zijn Thrust SSC een snelheid van zo’n 1227,985 kilometer per uur. De Bloodhound moet dat record in 2020 gaan verbreken. En opnieuw zal Andy Green – net als tijdens de snelheidstesten in Cornwall en later dit jaar in Zuid-Afrika – achter het stuur zitten. In een later stadium hopen de bouwers van de Bloodhound nog veel meer uit de auto te gaan halen. De auto is namelijk ontworpen om een maximale snelheid van zo’n 1000 mijl per uur (ongeveer 1610 kilometer per uur) te behalen.
Om zulke hoge snelheden te bereiken, maakt de Bloodhound gebruik van een straalmotor en raketmotor. Met deze twee motoren zou de auto in theorie in 42 seconden van 0 naar 1600 kilometer per uur moeten kunnen versnellen. De raketmotor moet nog worden ingebouwd; tot op heden rijdt de auto alleen met een straalmotor. Pas na de snelheidstesten in Zuid-Afrika zal ook de raketmotor worden toegevoegd. En dan is de auto echt klaar om een gooi naar het wereldsnelheidsrecord op het land te doen.
