De kleine geluidjes die een peuter produceert, zijn eigenlijk subtiele ‘stand-ins’ voor woorden. Dit blijkt uit een nieuw onderzoek van de Newcastle universiteit. Dreumesen beginnen eerder grammatica te gebruiken dan verwacht.
Dr. Christina Dye en haar collega’s bestudeerden vijftig Franssprekende in de leeftijd van 23 tot 37 maanden. In totaal legden zij tienduizenden uitingen vast. De onderzoekers ontdekten dat de kinderen al ‘kleine woorden’ gebruikten om de skeletten van zinnen te bouwen. Denk aan woorden als: een, als een, kunnen & is.
De kleine woorden zijn haast niet te herkennen. Wetenschappers hoorden een klein geluidje, een zacht kuchje of een korte pauze op momenten dat normaal gesproken een grammaticaal woord gezegd zou worden. “Het feit dat dit geluid altijd op de juiste plaats in een zin wordt geproduceerd, toont aan dat jonge kinderen al het één en ander weten over grammatica”, vertelt Dr. Dye. “Ze zijn verder dan we nu denken.”
Het onderzoek is met Franssprekende kinderen gedaan. Dye: “Maar, wij denken dat de bevindingen ook gelden voor andere talen. We moeten in ieder geval meer credit geven aan peuters. Ze zijn nog fantastischer dan we dachten.”
Vroeger dacht men dat de eerste woordcombinaties van kinderen loshangende woorden waren. Grammaticale woorden zouden pas later een plekje vinden. Toch konden wetenschappers nooit het mechanisme vinden dat zorgde voor de plotselinge toepassing van grammatica in hun spraak. Nu blijkt dat er geen sprake is van een mechanisme, maar dat grammatica altijd al een plekje heeft.
