‘Oumuamua lijkt toch een komeet te zijn

Dat concluderen onderzoekers nadat ze de beweging van het object nog eens bestudeerd hebben.

‘Oumuamua werd in oktober 2017 ontdekt en was al snel wereldnieuws. De baan van het object – dat toen nog C2017U1 werd genoemd – wees er namelijk sterk op dat de ruimtesteen afkomstig was uit een ander zonnestelsel. Het zou betekenen dat we voor het eerst een interstellair object in ons zonnestelsel hebben aangetroffen.

Komeet of planetoïde of ruimtevaartuig?
Maar wat is ‘Oumuamua nu precies? Daar is al veel over gespeculeerd. Volgens sommigen zou het een planetoïde zijn. Anderen denken aan een komeet. En weer anderen houden het op een buitenaards ruimtevaartuig. Omdat geen van deze benamingen echt leken te kloppen, werd uiteindelijk geconcludeerd dat ‘Oumuamua een nieuw type interstellair object was. Maar een nieuw onderzoek stelt nu dat ‘Oumuamua misschien toch iets minder exotisch is dan gedacht. In het blad Nature komen onderzoekers met een zeer overtuigend verhaal dat uitmondt in de – misschien wel ietwat ontnuchterende – conclusie dat ‘Oumuamua ‘gewoon’ een komeet is.

Vieze ijsbal
Een komeet is eigenlijk niets anders dan een vieze ijsbal, opgebouwd uit stof en ijs. Wanneer die ijsbal bij de zon of een andere ster in de buurt komt, warmt ‘ie op. Het ijs in de komeet sublimeert (verdampt) en haast zich weg van het oppervlak. Daarbij voert het lichte stof- en puindeeltjes met zich mee. Zo ontstaat een voor kometen zo kenmerkende stofstaart en coma (stoffige atmosfeer). Hoewel het oppervlak van ‘Oumuamua sterk doet denken aan de kern van een komeet, leek het object echter geen coma te hebben. En vandaar dat het idee dat het een komeet was, van tafel werd geveegd. Maar het nieuwe onderzoek blaast die theorie nieuw leven in en stelt dat er weldegelijk gas aan het oppervlak van ‘Oumuamua ontsnapte, maar dat we dat niet gezien hebben, omdat het geen stof meevoerde.

Beweging
De onderzoekers trekken die conclusie nadat ze bestudeerden hoe ‘Oumuamua zich door ons zonnestelsel haastte. Volgens de berekeningen van de onderzoekers kan de baan die het hemellichaam volgde onmogelijk alleen verklaard worden door de aantrekkingskracht van de zon, planeten en grote planetoïden. Er moet dus nog een factor zijn geweest die van invloed was op de beweging van het hemellichaam. En de berekeningen van de onderzoekers kunnen maar één passende factor aanwijzen: gas dat zich van het oppervlak van ‘Oumuamua weghaast en het object gelijktijdig als het ware een zetje geeft.

Maar als ‘Oumuamua een komeet is en zijn ijs door opwarming van onze zon sublimeerde, waarom zagen we dan geen stofstaart of coma? De onderzoekers hebben daar verschillende ideeën over. Zo zou het kunnen dat ‘Oumuamua weinig kleine stofkorreltjes bezit of dat er naar verhouding veel meer ijs dan stof te vinden is. Het blijft speculeren, want met de huidige observaties kunnen we daar niet met zekerheid uitspraken over doen. “Observaties ter plekke zouden essentieel zijn als we de aard, oorsprong en uiterlijke kenmerken van ‘Oumuamua – en ander interstellaire objecten die in de toekomst nog ontdekt gaan worden – willen vaststellen,” zo schrijven de onderzoekers. “Deze studie laat zien dat hoewel ‘Oumuamua er vertrouwd uitziet, er ook verschillen zijn die verband houden met zijn geboorte in een zonnestelsel op grote afstand van het onze.”

Bronmateriaal

"Non-gravitational acceleration in the trajectory of 1I/2017 U1 (‘Oumuamua)" - Nature

Afbeelding bovenaan dit artikel: ESO / M. Kornmesser

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd