Wetenschappers hebben de restanten van een gehandicapte man gevonden. De restanten zijn zeker 500.000 jaar oud en extra bijzonder, omdat de man in kwestie ondanks diens handicap toch nog 45 jaar oud is geworden. De fossiele resten vertellen het verhaal van een oermens die kon rekenen op het medeleven van diens soortgenoten.
De man leefde in Spanje en maakte deel uit van de soort Homo heidelbergensis (geen directe voorouder van de mens, maar wel verwant aan onze soort). De man was zeker 45 jaar of ouder. En dat is zeer oud; de meeste graven bevatten mensen die aanzienlijk jonger zijn.
De man heeft ongetwijfeld een lastig leven gehad. Zijn rugwervel was vervormd en dat veroorzaakte veel pijn. “Hij gebruikte mogelijk een stok, net als moderne ouderen doen,” vertelt onderzoeker Alejandro Bonmati. Naast de botten van deze man werden nog zo’n 6000 andere fossiele resten gevonden. Het zijn de restanten van een dorpje waarin ooit vele mensen leefden. De onderzoekers hebben wel een idee hoe zij met de gehandicapte en oudere man omgingen.
Solidair
“We zouden niet zeggen dat hij een last voor zijn groep was. Dit was een goed gesocialiseerde groep waarin de individuen solidair waren.” De oudere man had vanwege zijn leeftijd ongetwijfeld veel kennis over onder meer het vinden van voedsel. Hij was daarmee een waardevol groepslid. Het is dan ook helemaal niet ondenkbaar dat hij kon rekenen op het medeleven en hulp van zijn soortgenoten.
Taal
De Homo heidelbergensis had een groot brein en een zeer goed ontwikkeld binnenoor. Dat suggereert dat deze soort een bepaalde vorm van gesproken taal hanteerde en dat zou de binding tussen de individuen ten goede zijn gekomen.
WIST U DAT…
Medeleven
Het onderzoek is niet het enige zeer oude bewijs van medeleven. Onlangs vonden wetenschappers de restanten van een Neanderthalerkind. Het kindje had een hersenafwijking, maar werd niet in de steek gelaten. Men zorgde voor het kind waardoor het zeker zes jaar oud is geworden.
“Medeleven is misschien wel de meest fundamentele menselijke emotie,” meent onderzoeker Penny Spikins. “Het bindt ons samen en kan ons inspireren, maar is ook kwetsbaar en ongrijpbaar. En dat maakte de ontwikkeling ervan tot een unieke uitdaging voor onze voorouders.”
