De vleesetende Anomalocaris wordt ook wel de ‘shrimp from hell’ genoemd en zou een half miljard jaar geleden de zeeën geregeerd hebben. Maar uit een nieuw 3D-model blijkt dat het dier – dat wel tot één meter lang kon worden – letterlijk een softy was. Zijn tanden waren rubberachtig en daardoor kon de garnaal enkel vloeibaar voedsel nuttigen.
“De kaken blijken zacht en buigzaam te zijn,” vertelt paleontoloog James Hagadorn. De vondst lijkt in strijd met de aanname dat de garnaal alles wat deze tegenkwam opat. Met name trilobieten (slakachtige diertjes die in die tijd in zee leefden) zou de garnaal regelmatig verslonden hebben.
Ontlasting
Hagadorn verzamelde alle gefossiliseerde ontlasting uit die tijd die voorhanden was. Er werden wel delen van trilobieten in gevonden, maar geen enkel deeltje wees op de Anomalocaris.
In 3D
Om te kijken waartoe de garnaal wel in staat was, maakte Hagadorn een 3D-model van diens kaken. Daaruit blijkt dat de Anomalocaris diens mond niet kon sluiten en dus onvoldoende kracht uitoefende om de schaal die sommige dieren dragen te breken. Die conclusie wordt nog eens onderschreven door de 400 gefossiliseerde kaken van de garnaal. Deze vertoonden geen beschadigingen en dat is opvallend, want bij het kraken van harde schalen zouden de kaken of tanden op z’n minst wat krasjes oplopen.
Het onderzoek zet de reputatie van de garnaal in een ander daglicht, maar brengt ook nog wat vragen met zich mee, zo concludeert paleontoloog Mark McMenamin. “De schade aan de trilobieten uit het Cambrium is echt en als het niet de Anomalocaris was die het deed, wie was dan het roofdier? Als Hagadorn gelijk heeft en de Anomalocaris alleen op diens prooi kon kauwen, dan moeten we gaan zoeken naar het echte roofdier.”
De foto helemaal boven aan dit artikel laat een (deel van een) model zien. Het model van de Anomalocaris staat in het Natural History Museum in Londen en is gefotografeerd door Gaetan Lee.
