We hebben er dertien jaar op moeten wachten, maar er is weer een doorbraak in het traagste experiment ter wereld. Tijdens het pekdruppelexperiment van de universiteit van Queensland is weer een druppel gevallen. Het is de negende druppel in 84 jaar tijd.
Het gebeurde deze week: de negende druppel pek viel in de beker onder de trechter. De laatste keer dat een druppel pek uit de trechter was komen zetten, was in 2000.
Langdurig experiment
De vallende pekdruppel maakt deel uit van het langstlopende labexperiment ter wereld. Het experiment startte in 1927. Onderzoekers wilden met het experiment aantonen dat vaste materialen – als u op pek slaat, vliegen de stukken eraf – net als vloeistoffen kunnen ‘stromen’. Nu moet u dat ‘stromen’ dus niet al te letterlijk nemen. Want erg hard gaat het niet.
Geduld is een schone zaak
Sinds onderzoekers in 1930 de stop uit de trechter verwijderden, zijn er negen druppels gevallen. Tussen 1930 en 1988 vielen er zeven druppels. In die periode was er dus gemiddeld elke acht jaar een vallende druppel te zien. “Daarna veranderden er twee dingen,” vertelt onderzoeker Andrew White, die sinds vorig jaar voor het experiment zorgt. “De druppel van 2000 (de achtste) en 2014 (de negende) lieten elk dertien jaar op zich wachten en gleden in de stapel druppels in de beker onder de trechter nog voor ze loskwamen van de trechter.” De achtste druppel botste zo in 2000 op de zevende druppel in het bakje, maar had in totaal bijna veertien jaar nodig om om te rollen. “Deze was nog steeds verbonden met de negende druppel, maar kwam dit jaar bijna vrij. De verbinding was te dun, stond onder druk en was lichtgrijs. Maar nu de negende druppel erop gebotst is, begint de hele cyclus weer van voor af aan.”
Getuigen
Wat het vallen van deze druppel extra bijzonder maakt, is dat we er voor de allereerste keer getuige van kunnen zijn. Tot voor kort had nog nooit iemand een druppel zien vallen. Maar dankzij drie webcams die de ogen continu op de trechter gericht hielden, kunnen we het nu wel zien.
Te laat
Triest genoeg kwamen die webcams te laat voor John Mainstone (zie foto bovenaan dit artikel), de onderzoeker die 52 jaar voor het experiment zorgde, maar in augustus vorig jaar overleed. Wrang genoeg miste hij het vallen van de druppel tot drie keer toe op een haar na. In 1977 kwam hij net een dag te laat bij het experiment kijken. In 1988 was hij vijf minuten te laat. En in 2000 stond er wel een webcam bij, maar viel deze op het moment suprême door toedoen van een stroomstoring net uit.
Inmiddels staat de negende druppel op de druppels die hem zijn voorgegaan. Wat er precies met de druppel gaat gebeuren, is onduidelijk. “De druppel kan omver rollen, maar het kan ook nog jaren duren voor deze van de tiende druppel loskomt.”