Wetenschappers hebben ontdekt dat Bryozoa (ook wel mosdiertjes genoemd) de afgelopen twee decennia razendsnel groeien. De reden is onduidelijk. Zo op het eerste gezicht lijkt de groei van de mosdiertjes van de soort Cellarinella nutti heel positief: ze zorgen ervoor dat meer CO2 in de oceanen opgesloten komt te zitten. Hoe meer en hoe groter de mosdiertjes, hoe beter.
De wetenschappers keken naar de mosdiertjes die nu in de wateren rondom Antarctica voorkomen, maar doken ook in de geschiedenis. Robert Falcon Scott ontdekte de mosdiertjes aan het begin van de vorige eeuw en legde een collectie met wetenschappelijke ontdekkingen aan. Daarin bevinden zich ook mosdiertjes van een eeuw oud. Door die te vergelijken met de moderne tegenhanger konden de wetenschappers achterhalen hoe de soort zich ontwikkeld heeft. “Nu mensen heel geïnteresseerd zijn in veranderingen op de polen zijn deze exemplaren van ongelooflijke waarde geworden,” vertelt onderzoeker David Barnes. “Het is de enige bron van informatie uit de tijd.”
Calciumcarbonaat
Net als bomen hebben de mosdiertjes jaarringen. Hieraan is goed te zien hoe hard de dieren ooit groeiden. Dankzij de collectie van Scott kon Barnes’ team de groei van de mosdiertjes in de periode tussen 1890 en 2008 bestuderen. De mosdiertjes gebruiken calciumcarbonaat om hun harde, uitwendige skelet te vormen. Uit het onderzoek blijkt dat de hoeveelheid calciumcarbonaat die de dieren verkregen tussen 1890 en 1970 vrijwel hetzelfde bleef. Maar tussen 1990 en 2008 gingen de organismen gemiddeld twee keer zoveel calciumcarbonaat opnemen en groeiden ze ook twee keer zo hard.
Algen
De reden daarvan is onduidelijk. Waarschijnlijk heeft het te maken met de algen die de mosdiertjes eten. Deze algen zijn om wat voor reden dan ook de laatste tijd langer beschikbaar en dus kunnen de mosdiertjes er meer van nuttigen. Waarom de algen langer beschikbaar zijn, is eveneens een raadsel. “Dit deel van Antarctica wordt niet warmer en het gebied lijkt geen ijs te verliezen.”
WIST U DAT…
Opslag van CO2
Klimaatverandering lijkt dus niet de reden te zijn, maar de ontwikkeling heeft wel gevolgen voor de verandering van temperaturen. Mosdiertjes bedekken de zeebodem en worden door stromingen meegevoerd en afgebroken. Vervolgens belanden de organismen (en al het voedsel dat ze bevatten, onder meer koolstof) op de bodem van de zee. Daarmee wordt het CO2 voor altijd uit het water en de voedselketen gehaald en op de bodem opgeslagen.
Of de mosdiertjes echt een verschil maken, is onduidelijk, maar alle beetjes helpen. Het complete onderzoek is terug te vinden in het blad Current Biology.
De rechten op bovenstaande foto behoren toe aan de British Antarctic Survey.
