Tot die conclusie komen onderzoekers nadat ze zich nog eens bogen over data die ruimtesonde Voyager 2 in de jaren tachtig over de manen verzamelde.
Recent kwamen onderzoekers tot de conclusie dat het hoog tijd wordt dat we de planeet Uranus en zijn manen eens van dichtbij gaan bestuderen. Maar stel dat we op korte termijn daadwerkelijk een sonde op deze planeet afsturen, wat voor instrumenten moeten we deze dan meegeven? Om die vraag te kunnen beantwoorden, moeten we eigenlijk een beetje kunnen voorspellen wat we daar gaan aantreffen. En in het blad Journal of Geophysical Research doen wetenschappers wat dat betreft nu een interessante duit in het zakje. Ze stellen namelijk dat zeker vier van de grote manen die Uranus rijk is mogelijk over een ondergrondse oceaan beschikken. Het gaat om Ariel, Umbriel, Titania en Oberon. Deze manen hebben een diameter van 1.160 tot 1.580 kilometer.
Met dank aan Voyager 2
De onderzoekers baseren hun conclusie op een nieuwe analyse van data die ruimtesonde Voyager 2 decennia geleden, tijdens een scheervlucht langs Uranus, verzamelde. Daarnaast maakten ze ook gebruik van observaties die vanaf het aardoppervlak van Uranus zijn gemaakt én bogen ze zich over de bevindingen van ruimtesondes Galileo, Cassini, Dawn en New Horizons (die stuk voor stuk ondergrondse oceanen op andere werelden ontdekten). Op basis van al die informatie maakten ze computermodellen, om daarmee vervolgens na te gaan hoe poreus het oppervlak van Uranus’ grootste manen is.
De modellen onthullen dat het ijzige oppervlak van deze manen waarschijnlijk weinig poreus is en als het ware dienst doet als een isolatielaag die voorkomt dat de warmte uit het binnenste van de manen ontsnapt. Op die manier is het intern warm genoeg om een oceaan te herbergen. Bovendien vonden ze een mogelijke warmtebron in de rotsachtige mantels van de manen, die hete vloeistof afgeven, waardoor de oceanen nog meer warmte kunnen vasthouden. Het is aannemelijk dat grote manen als Titania en Oberon ondergrondse oceanen hebben die warm genoeg zijn voor buitenaards leven.
Miranda valt buiten de boot
Miranda – de vijfde grootste maan van Uranus – valt helaas buiten de boot. Miranda is één van de meest bijzondere manen in ons zonnestelsel en ziet er een beetje uit als een misbaksel. Mogelijk is de maan tijdens een botsing met een ander hemellichaam uit elkaar gespat, waarna de brokstukken weer samen zijn gekomen en Miranda vormden. Opmerkelijk zijn ook de gigantische valleien op de maan: sommige zijn wel twaalf keer dieper dan de Grand Canyon. Deze maan heeft een diameter van 470 kilometer en is te klein om oceaan te hebben. Wel zijn er op het oppervlak van Miranda sporen te zien van geologische activiteit. Mogelijk heeft deze maan in het verleden wel water vastgehouden, maar is deze oceaan inmiddels bevroren.
Antivries in de oceanen
Een andere belangrijke ontdekking is dat er waarschijnlijk chloriden – net als ammoniak – aanwezig zijn in de oceanen van de grootste manen van de ijzige reus. Ammoniak is een antivries en heeft een laag vriespunt. Ook de aanwezige zouten in het water zouden een antivries kunnen zijn, waardoor de interne oceanen op deze natuurlijke satellieten in stand blijven.
Naar de tekentafel
Nu kunnen de wetenschappers instrumenten ontwerpen die in staat zijn om de ondergrondse oceanen in kaart te brengen. Nu het aannemelijk lijkt dat ammoniak en chloriden aanwezig zijn onder het oppervlak, is het verstandig om het golflengtebereik van de spectrometers te verbreden, zodat het gereflecteerde licht van deze verbindingen kan worden opgevangen. Laten we hopen dat een ruimtevaartorganisatie in de nabije toekomst een missie naar Uranus aankondigt en dat we dan eindelijk meer te weten komen over deze buitenaardse werelden.
