Vesta heeft geluk gehad, zo blijkt. De planetoïde werd ooit geraakt door een ander hemellichaam en hield daar de diepe groeven rond de evenaar aan over. Maar het scheelde niet veel of de planetoïde was er helemaal niet meer geweest.
De wetenschappers trekken hun conclusies nadat ze botsingen op Vesta simuleerden. Ze zetten een bol ter grootte van een softbal neer en vuurden daar vervolgens projectielen op af met een snelheid van meer dan 25.000 kilometer per uur. Wanneer de softballen – die gemaakt waren van speciaal materiaal – geraakt werden, werden ze paarskleurig op de plek waar ze de meeste stress ondervonden. Met behulp van razendsnelle camera’s werd dat alles vastgelegd en konden de onderzoekers zien hoe die stress zich door de softballen verplaatste. Zo ontdekten ze dat een inslag niet alleen grote schade aanricht op de plek waar deze plaatsvindt.
Modellen
Met behulp van modellen werden de experimentele resultaten opgeschaald naar de grootte van Vesta, het op één na grootste object in de planetoïdengordel. De experimenten en modellen tonen duidelijk aan dat de diepe groeven die we rond de evenaar zien het resultaat zijn van een inslag die daar ver vandaan plaatsvond.
Basin
Op de zuidpool van de planetoïde bevindt zich het Rheasilvia-basin. Het is het resultaat van een hemellichaam dat op Vesta insloeg. Enkele seconden na die inslag begonnen gesteenten diep in de planetoïde door toedoen van de inslag te kraken en rommelen. Binnen twee minuten ontstonden nabij het oppervlak diepe breuklijnen die de valleien vormden die we vandaag de dag – ver van de plek van de inslag – op Vesta’s evenaar zien.
In een hoekje
Uit de simulaties blijkt dat het hemellichaam niet recht op de zuidpool van Vesta afstevende. In plaats daarvan raakte het hemellichaam Vesta met een snelheid van 17.700 kilometer per uur en met een hoek van minder dan veertig graden. “Vesta heeft geluk gehad,” vertelt onderzoeker Peter Schultz. “Als de botsing frontaal was geweest, zouden we één grote planetoïde minder en in plaats daarvan een familie van fragmenten hebben gehad.”
Het onderzoek lost een vraagstuk dat Vesta al lange tijd omringt, op. “Wanneer kleine hemellichamen grootse dingen overkomt, dan schudden ze tot in de kern,” stelt Schultz. “Vesta werd geslagen. Het hele binnenste van de planetoïde dreunde en wat we op het oppervlak zien is een manifestatie van wat er binnen gebeurde.”