Deze deeltjes kunnen vervolgens worden opgenomen door menselijke darmcellen, waardoor ze een mogelijke toegangspoort vormen tot de bloedbaan en zich verder door het lichaam kunnen verspreiden.
Voor veel mensen begint de dag met een dampend kopje thee. Maar misschien is dit ochtendritueel niet zo onschuldig als dat het lijkt. Onderzoekers hebben namelijk ontdekt dat theezakjes van kunststof miljoenen micro- en nanoplastics vrijgeven. Bovendien is nu ook voor het eerst aangetoond dat deze minuscule deeltjes door menselijke darmcellen worden opgenomen.
Plasticafval
Plasticafval is al langer een bekend probleem, maar de zorgen nemen toe over wat micro- en nanoplastics in ons lichaam aanrichten. Deze piepkleine deeltjes vinden ongemerkt hun weg naar binnen, zoals via voedselverpakkingen. Vervolgens komen ze in onze bloedbaan terecht en kunnen zelfs doordringen tot de diepste delen van onze longen.
Theezakjes
In een nieuwe studie, gepubliceerd in Chemosphere, hebben onderzoekers onderzocht of ook theezakjes een bron kunnen zijn van micro- en nanoplastics. En dat is inderdaad het geval: tijdens het zetten van thee blijken er zelfs enorme hoeveelheden nanodeeltjes vrij te komen.
Polymeren
De onderzochte theezakjes waren gemaakt van de polymeren nylon-6, polypropyleen en cellulose. De studie laat zien dat polypropyleen tijdens het zetten van thee maar liefst 1,2 miljard deeltjes per milliliter vrijgeeft, met een gemiddelde grootte van 136,7 nanometer. Cellulose volgt met ongeveer 135 miljoen deeltjes per milliliter, die iets groter zijn (244 nanometer). Nylon-6 blijkt de minste deeltjes af te geven, zo’n 8,18 miljoen per milliliter, maar met een gemiddelde grootte van 138,4 nanometer.
Studie
Kortom, theezakjes gemaakt van polymeer kunnen dus miljoenen micro- en nanoplastics afgeven tijdens het zetten van thee. De onderzoekers trekken deze conclusie na het inzetten van een hele reeks geavanceerde technieken. Denk aan scanning-elektronenmicroscopie, transmissie-elektronenmicroscopie, infraroodspectroscopie, dynamische lichtverstrooiing, Laser-Doppler snelheidsmeting en nanoparticle tracking analyse. “Met deze innovatieve aanpak hebben we de verontreinigende stoffen in detail gekarakteriseerd”, vertelt onderzoeker Alba Garcia. “Dit is dan ook een belangrijke opmaat voor verder onderzoek naar hun mogelijke effecten op de menselijke gezondheid.”
Darmcellen
Maar dat is nog niet alles. Voor het eerst laat de studie zien dat de kleine plasticdeeltjes namelijk ook door menselijke darmcellen kunnen worden opgenomen. Om dit te onderzoeken, werden de deeltjes gekleurd en in contact gebracht met verschillende soorten darmcellen. Zo wilde het onderzoeksteam bestuderen hoe de deeltjes interactie hadden en mogelijk door de cellen werden opgenomen.
Celkern
Uit de experimenten blijkt dat slijmproducerende darmcellen de meeste micro- en nanoplastics opnamen. De deeltjes blijken zelfs de celkern te bereiken, waar het genetisch materiaal zich bevindt. Dit wijst op een belangrijke rol van darmslijm bij de opname van deze vervuilende deeltjes en benadrukt de urgentie van verder onderzoek naar de effecten van langdurige blootstelling op de menselijke gezondheid.
De bevindingen zijn tamelijk zorgelijk. Niet alleen krijgen we via theezakjes dus een hoop micro- en nanoplastics binnen, maar deze deeltjes worden ook nog eens opgenomen door onze darmcellen, waardoor ze de bloedbaan kunnen bereiken en zich mogelijk door het lichaam verspreiden. “Het is belangrijk om standaardtesten te ontwikkelen om vervuiling door micro- en nanoplastics in voedselverpakkingen te meten en regels op te stellen die deze vervuiling kunnen verminderen”, zo benadrukken de onderzoekers. “Omdat plastic steeds vaker wordt gebruikt voor voedselverpakkingen, moeten we deze vervuiling aanpakken om de voedselveiligheid en de volksgezondheid te beschermen.”
