BIOLOGIE Duizenden jaren geleden was de Dingo in Zuidoost-Azië een half gedomesticeerd dier. Vierduizend jaar geleden veranderde dat. De beesten leefden vooral in het wild en vertoonden gedrag dat sterk overeen komt met hun voorvader: de wolf. Op één klein dingetje na dan…ze begrijpen hun oude baasje: de mens nog steeds!
De dingo’s hebben – ondanks dat ze al zolang niet meer als huisdier worden gehouden – nog één trekje over gehouden aan hun contact met de mens: ze begrijpen de menselijke gebaren. Dat blijkt uit onderzoek van Bradley P. Smith en Carla A. Litchfield.
Gewone honden zullen zodra ze een maand of vier oud zijn objecten gaan onderzoeken als mensen daar naar wijzen of slechts even naar kijken. Wolven doen dat niet, tenzij ze maandenlang intensief getraind zijn.
Smith en Litchfield zetten voor zeven tamme, maar ongetrainde dingo’s twee bloempotten neer. Één van de potten bevatte vlees, maar beide potten roken naar vlees. In een aantal proeven wezen mensen de pot met vlees aan. Dat deden ze op verschillende manieren: door erop te tikken, naar te wijzen of bij te gaan staan. De dingo begreep die gebaren direct en wandelde naar de door de mens aangewezen pot toe. Als er naar een pot werd gekeken, maar verder geen beweging was, snapte de dingo het echter niet.
Het is mogelijk dat honden vroeger door mensen werden geselecteerd op hun vermogen om de menselijke gebaren te begrijpen. Vreemd genoeg heeft de dingo dat talent – ondanks zijn leven in het wild – behouden.
